Rozdział II

                Wolałam nie wiedzieć, co zrobiłby mi, gdybym tam cały czas stała. Ostrożnie wyszłam zza kominka i stanęłam przed Jeźdźcem. Bałam się spojrzeć na niego. Wpatrywałam się w swoje nogi i modliłam, żeby tylko nic mi nie zrobił. Wstydziłam się swojego tchórzostwa. Z drugiej strony trudno było się nie bać strasznego mężczyzny stojącego przede mną.

                - Spójrz na mnie dziewczyno. Nic ci nie zrobię. Na razie – to była groźba. Mimowolnie zadrżałam. Powoli podniosłam wzrok i spojrzałam na niego. Cały czas miał założony kaptur, przez który nie widziałam jego twarzy. – Czuję twój strach. Boisz się tego, co mógłbym ci zrobić. Ale jest też w tobie pragnienie zemsty. Ciekawe. Co takiego ci zrobiłem, że chcesz się na mnie zemścić? A może to nie ja, tylko jeden z moich braci? – powiedział głębokim głosem, od którego przeszły mnie ciarki.

– Zabraliście mojego ojca. Przez was moja matka nie żyje – powiedziałam lodowatym głosem. Nie wiedziałam, że mogę być taka odważna w towarzystwie jednego z nich. Oby to mnie tylko nie zgubiło.

- Zabrałem twojego ojca. To możliwe. Nie sposób zapamiętać ich wszystkich. Wierz mi lub nie, ale przyszła jego kolej. Musiałem go zabrać.

- Musiałeś?! Jakim prawem decydujesz, kiedy ktoś ma umrzeć?! Kim ty do cholery jesteś?! Ty i twoi bracia jesteście egoistami! Zabijacie, bo macie taki kaprys! – krzyknęłam. Dopiero po chwili zorientowałam się, co zrobiłam. To mógł być dla mnie wyrok.

- Po pierwsze, dziewczynko, nie ja o tym decyduję. Po drugie podnieś jeszcze raz głos, a spotka cię kara. Lepiej nie wystawiaj mojej cierpliwości na próbę. Poza tym zjedz to, co przyniosła ci służąca – odpowiedział spokojnie z groźną nutą w głosie.

- Nie groź mi i nie rozkazuj! Nie jesteś moim panem. Nie będę robić tego, czego ode nie żądasz – powiedziałam. Już nie obchodziło nie to, co ze mną zrobi. Gorzej już i tak nie może być.

- Owszem, jestem twoim panem. Jesteś na mojej łasce i radziłbym ci robić to, co każę. Będę ci rozkazywał, kiedy tylko będę chciał. A już na pewno podczas tego, co dla ciebie zaplanowałem – mój wzrok od razu padł na łóżko. Głośno przełknęłam ślinę.

- Ccco masz na myśli? – wyszeptałam. Nie byłam w stanie powiedzieć nic więcej, tak bardzo się wystraszyłam.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? Na to przyjdzie jeszcze czas. A teraz zjedz coś, bo inaczej zasłabniesz – powiedział i wyszedł z pokoju. Zostałam sama, bijąc się z myślami. Nie chciałam wiedzieć, o czym mówił.

Chodziłam po pokoju, rozważnie unikając łóżka. Za oknem robiło się coraz ciemniej. Zachciało mi się spać. Postanowiłam jednak nie zasypiać, żeby Jeździec nic nie zrobił mi przez sen.

Wcześniej przeszukałam pokój, szukając drogi ucieczki. Okno było zbyt wysoko. Drzwi wychodziły na korytarz, którym pewnie nie mogłabym uciec. Nie widziałam żadnych strażników, ale byłam pewna, że mój oprawca od razu by mnie znalazł.

Zmęczona usiadłam na sofie. Miałam dosyć. Potrzebowałam snu. Ostatniej nocy nie spałam zbyt dobrze. Wszystko z powodu Jeźdźców. Miałam ich serdecznie dosyć. Powieki strasznie mi ciążyły. W końcu musiałam je zamknąć. Nie wytrzymałam zbyt długo i zasnęłam zmęczona.

Obudziły mnie promienie słońca padające mi na twarz. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że leże w łóżku. Przestraszyłam się, bo pamiętałam, że zasnęłam na sofie. Uniosłam głowę i zobaczyłam mojego oprawcę siedzącego na krześle naprzeciwko łóżka. Przypatrywał mi się uważnie. Wiedziałam to, mimo że cały czas miał na głowie kaptur.

- Dzień dobry, dziewczyno – powiedział miękko.

- Co ja robię w łóżku? Przecież zasnęłam na sofie. Jak? – przerwałam mu zachrypniętym głosem.

- Znalazłem cię śpiącą tam – wskazał głową na sofę – i przeniosłem na łóżko. Nie martw się, nic ci nie zrobiłem.

- Zdejmij kaptur – powiedziałam, zaskakując samą siebie. Nikt nigdy nie widział żadnego z Jeźdźców bez kaptura. Zdawałam sobie sprawę, że nie powinnam o to prosić, ale słowo się rzekło. Nie mogłam już tego odwołać.

- Dlaczego chcesz zobaczyć moją twarz? – spytał. W jego głosie nie usłyszałam rozdrażnienia. Może nie był zły.

- Po prostu… przepraszam. Nie powinnam była tego mówić – powiedziałam spoglądając na ręce.

- Więc teraz postanowiłaś być posłuszna? Jeszcze wczoraj mnie nienawidziłaś i nie chciałaś mieć ze mną nic wspólnego – powiedział wyraźnie rozbawiony.

- To nie tak. Nienawidzę cię. I nie powinnam prosić o cokolwiek. Cały czas nie chcę tu być i nie chcę, żebyś w ogóle mnie dotykał – starałam się zabrzmieć spokojnie, chociaż miałam ochotę na niego nakrzyczeć.

- Spełnię tę jedną twoją prośbę – odparł i ściągnął z głowy kaptur. Wciągnęłam głośno powietrze. On był… piękny. Nie spodziewałam się, że zło wcielone może tak wyglądać.

Czarne falowane włosy okalały przystojną, młodą twarz. Nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia pięć lat. Usta miał zaciśnięte w linię. Nie był zadowolony z tego, że pokazał swoją twarz. Miał prosty nos i najbardziej zielone oczy, jakie kiedykolwiek widziałam. Były piękne. Ocienione czarnymi, długimi rzęsami.

- Ty… jesteś piękny, Jeźdźcu – wyszeptałam. Wiedziałam, że na mojej twarzy widać szok. Nie chciałam, żeby to widział, ale nie potrafiłam inaczej zareagować. Gdyby był normalnym mężczyzną, kobiety ustawiałyby się za nim w kolejce.

- Reth – powiedział swoim dźwięcznym, głębokim głosem.

- Co? – zdziwiłam się.

- Reth. To moje imię. Ale nie rozumiem tego zdziwienia na twojej twarzy. Każdy ma jakieś imię. Więc jak brzmi twoje? – spytał. Na jego pięknej twarzy malowało się znużenie.

- Nie wiedziałam. To znaczy zawsze byliście dla nas Jeźdźcami – zawstydziłam się. – Mam na imię Diana.

- Jak widzisz nie zawsze jestem taki straszny. Chociaż twoja nienawiść do mnie i moich braci jest zrozumiała, to wykonuję tylko to, co muszę. Nie zawsze podoba mi się porywanie ludzi. Mimo że jestem niepochamowanym pragnieniem, potrafię się powstrzymać. Tak jak teraz. Ale… dzisiejszej nocy będziesz moja.

Naciągnął na głowę kaptur i wyszedł. Wzdrygnęłam się. Nadal czułam do niego niechęć. Mimo że wyglądał jak anioł, był diabłem.

Chciałam krzyknąć, że nigdy nie będę jego, ale to nie miałoby sensu. Musiałam wymyślić jakiś sposób, żeby się stąd wydostać. Przeszukałam pokój, szukając jakichś przejść. Niestety nic nie znalazłam.

Podeszłam ostrożnie do drzwi i delikatnie je otworzyłam. Wyjrzałam na zewnątrz. Nikogo nie było na korytarzu. Po cichu wyszłam i skierowałam się w lewo. Pamiętałam, że Jeździec prowadził mnie z tamtego kierunku. Jeżeli dostanę się za bramę, powinnam jakoś dać sobie radę. Poszłam w kierunku schodów. Wyjrzałam za nie, żeby sprawdzić, czy nikt nie idzie. W holu stały dwie osoby. Schowałam się za wielką donicę i czekałam, aż pójdą.

Czekałam przez kilkanaście minut, modląc się, żeby tylko nikt mnie nie znalazł. Kiedy wreszcie sobie poszli, wyszłam zza donicy i zeszłam po schodach. Stanęłam w holu i rozejrzałam się. Z korytarza z prawej było słychać kroki. Schowałam się za schodami. W takim tempie nigdy nie opuszczę tego zamczyska.

Do holu wszedł Jeździec. Z drugiej strony podszedł do niego jakiś mężczyzna. Pomyślałam, że to pewnie jakiś sługa. Chociaż na razie widziałam tylko kilka osób, ten wyglądał jak jeden z nich.

- Panie – klęknął na jedno kolano – nikt nie będzie jej niepokoił. Tak jak rozkazałeś tylko jedna służąca będzie mogła się do niej zbliżyć.

- Bardzo dobrze, Matthew – powiedział głęboki głos – ty też możesz z nią rozmawiać, ale nie masz prawa choćby jej dotknąć.

- Jak sobie życzysz, panie – odpowiedział sługa i odszedł. Bałam się chociażby oddychać, żeby nikt mnie nie zauważył. A tym bardziej Reth. Nie słyszałam kroków i nie wiedziałam, gdzie on jest. Miałam nadzieję, że jak najdalej ode mnie.

- Diano, wyjdź stamtąd – zamurowało mnie.  Wiedział, gdzie jestem. Byłam przerażona. A jeżeli coś mi zrobi? Nie chciałam nawet wiedzieć, co mogłoby się stać. – Nie nadwyrężaj mojej cierpliwości.

Wzięłam głęboki oddech i wyszłam zza schodów. Bałam się spojrzeć na niego. Podeszłam na bezpieczną odległość i wpatrywałam się w buty. Czekałam na to, co może mi zrobić.

Jeździec podszedł i delikatnie uniósł mi brodę, tak, że musiałam na niego spojrzeć. Sięgnął do kaptura, który zakrywał mu twarz i ściągnął go. Spojrzałam mu w te niesamowicie zielone oczy. Nie mogłam odwrócić wzroku. To spojrzenie hipnotyzowało.

- Dlaczego wyszłaś z pokoju? Miałaś tam zostać – powiedział. Bałam się, że zaraz może mnie uderzyć. Wpatrywałam się tylko w niego, mając nadzieję, że nic mi się nie stanie. – Odpowiedz.

- Ja… chciałam uciec – wyszeptałam ledwo słyszalnie, ale byłam pewna, że doskonale mnie zrozumiał. Prawie się uśmiechnął.

- Nie próbuj więcej. Nie dasz rady – puścił moją brodę i odszedł kilka kroków. Stałam tam jak skamieniała, bojąc się ruszyć czy chociażby oddychać. – Wróć do pokoju. Nie wychodź z niego.

Gdy tylko zobaczyłam, że jego plecy zniknęły za zakrętem, ruszyłam w kierunku wielkich wrót. Nie miałam pojęcia, czy zaprowadzą mnie do wolności, ale przynajmniej dalej od Jeźdźca.

Tak cicho jak tylko mogłam podeszłam do nich i spróbowałam otworzyć. Ani drgnęły. Naparłam na klamkę całym ciężarem ciała, ale rezultat był ten sam. Nie miałam szansy nimi uciec. Musiałam znaleźć inną drogę. Służąca raczej mi nie pomoże, chyba że tak jak ja nienawidzi swojego pana. Musiałam spróbować.

Wróciłam do komnaty i usiadłam na krawędzi łóżka. Wcześniej nie chciałam chociażby do niego poschodzić, ale skoro na razie mnie nie zgwałcił, może na razie nic mi nie zrobi. Oparłam się na rękach i myślałam o tym, co mogłabym robić teraz, gdyby to wszystko się nie zaczęło.

Siedziałabym w szkole, nudziła się na lekcjach, podkochiwała w klasowym przystojniaku, o którym plotkowałabym z przyjaciółkami. Żałowałam, że nie mogłam mieć takiego życia i musiałam radzić sobie z obecnym.

Byłam ciekawa co stało się z moją przyjaciółką z dzieciństwa. Zaraz po nadejściu Jeźdźców uciekła z rodzicami i nie miałam o niej żadnej wiadomości. Brenna zawsze opowiadała zwariowane historie i we wszystkim potrafiła znaleźć coś pozytywnego. Ciekawe czy znalazłaby w tym?

Może powiedziałaby, że znalazłam się na łasce zabójczo przystojnego mężczyzny. Ale w końcu był on wcieleniem zła. Jak mogłabym się tym cieszyć? W normalnych okolicznościach na pewno cieszyłabym się zainteresowaniem kogoś takiego. Kto ostatecznie chciał mnie zgwałcić…

Uczyłam się walczyć, zawsze znajdować sposób na znalezienie jakiegoś bezpiecznego miejsca, ale co miałam zrobić w fortecy Jeźdźca Apokalipsy, skoro nawet nie wiedziałam, gdzie ona się znajduje? Może były to Kordyliery. W końcu to największy łańcuch górski w Ameryce Północnej, ale nie mogłam mieć pewności. Równie dobrze mogłabym być na Księżycu.

Poczułam się beznadziejnie. Jak mogłam tak wpaść? W dodatku z jednym z ciemiężycieli całej ludzkości? Zaśmiałam się z siebie. Ja to miałam szczęście.

Usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Nie byłam pewna, czy powinnam podejść i je otworzyć, czy w ogóle się nie ruszać. Wybrałam drugą opcję. Może nie będzie tak źle.

Siedziałam spokojnie i wpatrywałam się w drzwi, które zaczęły się powoli otwierać. Wstrzymałam oddech, oczekując wściekłego Retha. Na szczęście to nie był on. Do pokoju wszedł mężczyzna, z którym rozmawiał Jeździec.

- Witaj dziewczyno – powiedział. Nie chciałam mu odpowiadać. Nie chciałam nawet wiedzieć, co chce mi powiedzieć. Najlepiej, jakby zostawił mnie w spokoju. – Widzę, że twoje maniery są w opłakanym stanie. W każdym razie chcę cię poinformować, że jeżeli jeszcze raz opuścisz komnatę bez zezwolenia Pana, zostaniesz ukarana.

Przełknęłam głośno ślinę. Co on mi zrobi? Coś, co jest jeszcze gorsze od gwałtu? Nie byłam pewna, czy chcę to wiedzieć.

- Nie wyjdę stąd więcej – powiedziałam cicho.

- Cudownie. W takim razie miłego dnia – powiedział i odszedł. Zamurowało mnie. Co ro w ogóle miało być? Najpierw groził mi, a potem życzył miłego dnia?

Siedziałam tak oniemiała przez kilka minut. Musiałam jakoś się stąd wydostać. Ale on nie mógł się o tym dowiedzieć. Byłam głupia. Jeżeli tylko spróbuję, on na pewno się o tym dowie.

Cały dzień siedziałam w pokoju, myśląc o tym, jak uciec. Reth nie przyszedł i miałam nadzieję, że już tego nie zrobi. Weszłam do dużej łazienki z naręczem ciuchów, które znalazłam w komodzie i chciałam się umyć. Powoli się rozebrałam, bojąc się, że ktoś w każdej chwili może wejść. Kolację już mi przyniesiono, więc jedyną osobą, która mogła to zrobić był on.

Tak szybko jak tylko mogłam wykąpałam się i owinęłam ciasno miękkim ręcznikiem. Umyłam zęby i ubrałam się w czarne dresowe spodnie i koszulkę. Może i nie wyglądałam najlepiej, ale nie taki był mój cel. Wyszłam z łazienki i stanęłam jak wryta. On tam był.

- Powiedziałem, że przyjdę, więc jestem – powiedział spokojnie głębokim głosem, a mnie przeszły ciarki. Oparłam się o drzwi do łazienki i wpatrywałam w niego. Co miałam robić? – Podejdź tu.

Bałam się, że ukaże mnie, jeżeli się nie ruszę. Ale bałam się też tego, co może mi zrobić, jeżeli do niego podejdę. Niepewnie zrobiłam kilka kroków w jego stronę. Może mnie nie zgwałci. Proszę, nich on tylko nic mi nie zrobi.

Stanęłam naprzeciwko niego. Jednym palcem podniósł moją brodę i musiałam spojrzeć mu w oczy. Drugą ręką ściągnął kaptur. Mogłam dokładnie zobaczyć jego idealne rysy twarzy.

- Tak bardzo się mnie boisz, jednak próbujesz uciekać. Mimo, że wiesz, że czeka cię kara. Masz wolę przetrwania. To dobrze, ale… - Obszedł mnie dookoła i stanął za mną – to, co zamierzam z tobą zrobić, spodoba ci się – wyszeptał prosto do mojego ucha. Mimowolnie wzdrygnęłam się.

- Spodoba mi się? Chyba sobie żartujesz?!  Chcesz mnie zgwałcić i myślisz, że mi się to spodoba?! – wykrzyknęłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. No to teraz mi się dostanie. 

___________________________________________________________________________

Macie 2 rozdział ;) 

Następny napiszę, jak wrócę z Juraty.... przynajmniej mam taką nadzieję. Mam nadzieję, że wam się podoba.

Taki mały haczy.... żebym dodała kolejny rozdział musi być conajmniej 20 komentarzy ;)

Sandra xx

P.S. Jeżeli macie do mnie jakieś pytanie i piszecie je w komentarzu to napiszcie też swój tt :) wtedy wam odpowiem. Może też poświęcić jeden post na pytania od was :)